Ob­ra­zu w lus­trze nie da się zat­rzy­mać, na­tomiast poez­ja opiera się działaniu czasu.

Obrazy w starych pałacach. Strzeż się ich lodowatego serca, łamiącego Twoje słabe kości. Jesteś jeszcze młody, ale i tak umrzesz. Zawitaj w świecie obrazu. Mrocznego, tak słabego, cichego, martwego, ale złego. Mo­je od­bi­cie w szklan­ce da­je mi wrażenie, ze po­woli się roz­my­wam jak ob­raz, który ob­la­no kwasem. Rzeczy­wis­tość jest naszym ob­ra­zem świata. Uka­zuje się w każdym lus­trze niczym duch, wi­doczny tyl­ko dla nas, który po­jawia się, działa i zni­ka wraz z nami.