Gorzka prawda rozczarowań.

Błądzimy po drodze ludzkich wspomnień. Idziemy na przód bez żadnej motywacji i chęci. A więc po co tam wędrujemy? Tylko po to, żeby zapomnieć? [...] Idziemy po to, by drugiemu człowiekowi zabrać jego najwspanialsze wspomnienia i wmawiać sobie, że to przeżyliśmy. W ten czas popełniamy niedopuszczalną zbrodnię. Bolesną. Każdej nocy przeplatamy w głowie tysiące myśli dotyczących sensu swojego życia. Nic nadzwyczajnego. Normalne. Przed tym nie da się uciec. To coś zżera nas od środka. Dzień po dniu. Wtedy tracimy już wiarę w to, że JUTRO BĘDZIE LEPIEJ!