jestem tak cholernie krucha.

Zapomnieć. Takie proste słowo. Gdyby jakaś część mojego mózgu, nawet ta najmniejsza mogła niektóre wspomnienia wymazać. Wymazać je z mojego wnętrza. Chcę od nich uciec. Chcę zapomnieć! Dlaczego to jest takie trudne? To boli. Boli, że nie mogę z tym walczyć. Kiedy upadłam tak nisko, nie potrafiłam się podnieść. Ten ciężar był ponad moje siły. Nie ma już nadziei. Cierpienia. Bólu. To wszystko minęło. Zostały jedynie rany, które niekiedy ktoś rozdrapuje. Rany z przeszłości. Ja po prostu nie ufam sobie na tyle, żeby myśleć o jutrze. Właściwie w ogóle nie ufam sobie na tyle, żeby myśleć.   

Never lose hope.